Incarceration Syndrome, of Locked-In Syndrome, is een zeldzame neurologische ziekte, waarbij verlamming optreedt van alle spieren van het lichaam, behalve de spieren die de beweging van de ogen of de oogleden regelen.
Bij deze ziekte is de patiënt 'opgesloten' in zijn eigen lichaam, niet in staat om te bewegen of te communiceren, maar blijft hij bij bewustzijn, waarbij hij alles wat er om hem heen gebeurt waarneemt en zijn geheugen intact blijft. Dit syndroom is niet te genezen, maar er zijn procedures die kunnen bijdragen aan het verbeteren van de levenskwaliteit van de persoon, zoals een helm die kan identificeren wat de persoon nodig heeft, zodat er kan worden gehandeld.
Hoe te weten of dit syndroom
De symptomen van het Incarceration Syndrome kunnen zijn:
- Verlamming van de spieren van het lichaam;
- Onvermogen om te spreken en te kauwen;
- Stijve en gestrekte armen en benen.
Over het algemeen kunnen patiënten hun ogen alleen op en neer bewegen, omdat zelfs de laterale bewegingen van de ogen in het gedrang komen. De persoon voelt ook pijn, maar kan niet communiceren en kan daarom geen beweging maken, alsof hij geen pijn heeft gevoeld.
De diagnose wordt gesteld op basis van de gepresenteerde klachten en symptomen en kan worden bevestigd met onderzoeken zoals MRI of CT-scan bijvoorbeeld.
Wat veroorzaakt dit syndroom
De oorzaken van het Incarceration Syndrome kunnen traumatisch hersenletsel zijn na een beroerte, bijwerkingen van het geneesmiddel, amyotrofische laterale sclerose, hersenletsel, meningitis, hersenbloeding of slangenbeet. Bij dit syndroom wordt de informatie die de hersenen naar het lichaam sturen niet volledig door de spiervezels vastgelegd en reageert het lichaam dus niet op orders die door de hersenen worden verzonden.
Hoe is de behandeling gedaan?
De behandeling van het Incarceration Syndrome geneest de ziekte niet, maar het helpt de levenskwaliteit van de persoon te verbeteren. Tegenwoordig, om communicatie te vergemakkelijken, worden gebruikte technologieën gebruikt die kunnen worden vertaald door signalen, zoals knipperen, waarbij de persoon in woorden denkt, waardoor de andere persoon het kan begrijpen. Een andere mogelijkheid is om een soort dop met elektroden op het hoofd te gebruiken die interpreteert wat de persoon denkt, zodat er aan kan worden voldaan.
Er kan ook een klein apparaat worden gebruikt dat elektroden op de huid heeft die in staat zijn om een spiercontractie te bevorderen om de stijfheid te verminderen, maar de persoon kan nauwelijks beweging herstellen en het grootste deel sterft in het eerste jaar na het begin van de ziekte . De meest voorkomende doodsoorzaak is te wijten aan de opeenhoping van afscheidingen in de luchtwegen, wat natuurlijk gebeurt wanneer de persoon niet beweegt.
Om de kwaliteit van leven te verbeteren en om deze opeenhoping van afscheidingen te voorkomen, wordt dus aangegeven dat de persoon ten minste 2 keer per dag fysiotherapieën en respiratoire therapie doet. Een zuurstofmasker kan worden gebruikt om de ademhaling te vergemakkelijken en het eten moet met een katheter worden gedaan, en luiers moeten worden gebruikt om urine en ontlasting te bevatten.
De zorg moet hetzelfde zijn als voor een onbewuste bedlegerige persoon en als het gezin niet voorziet in deze vorm van zorg kan de persoon overlijden als gevolg van infecties of ophoping van secreties in de longen, die longontsteking kunnen veroorzaken.
