Osteonecrose, ook wel avasculaire necrose of aseptische necrose genoemd, is de dood van een regio van het bot wanneer uw bloedtoevoer wordt onderbroken, met een botinfarct, dat pijn veroorzaakt, instorting van het bot en ernstige artrose kan veroorzaken.
Hoewel het zich kan voordoen in elk bot van het lichaam, komt osteonecrose meestal voor in de heup, waardoor het gebied van de femurkop wordt beïnvloed, evenals in de knieën, schouders, enkels, polsen of het kaakbot.
De behandeling wordt gedaan door de orthopedist en bestaat uit het gebruik van geneesmiddelen om de symptomen te verlichten, met ontstekingsremmers, naast rust en fysiotherapie, maar een operatie kan ook worden geïndiceerd om de veranderingen te corrigeren of zelfs om de gewrichten te vervangen door een prothese.
Belangrijkste symptomen
Aanvankelijk kan osteonecrose geen symptomen vertonen en kan het nauwelijks worden gezien in beeldvormingsstudies. Maar naarmate de bloedcirculatie verergert en er meer betrokkenheid van botten is, kunnen er symptomen optreden zoals pijn in het aangetaste gewricht, waardoor het moeilijk is om te lopen of dagelijkse activiteiten te doen.
Eén of meerdere botten kunnen bij deze ziekte betrokken zijn en bij osteonecrose van de heup kunnen slechts één of beide kanten beïnvloed worden. Identificeer ook andere oorzaken van heuppijn.
Na vermoedelijke osteonecrose van de heup, kan de orthopedist de fysieke evaluatie uitvoeren en testen aanvragen zoals radiografie of magnetische resonantiebeeldvorming van het getroffen gebied, die de tekenen van botnecrose kan vertonen, evenals de botaanpassingen die kunnen optreden, zoals osteoartritis.
Wat zijn de oorzaken
De belangrijkste oorzaken van osteonecrose zijn letsels aan botten die optreden als gevolg van trauma, zoals in gevallen van fracturen of dislocaties. Niet-traumatische oorzaken zijn onder andere:
- Gebruik van corticosteroïdremedies, wanneer in hoge doses en gedurende lange tijd. Bekijk de belangrijkste bijwerkingen van steroïden;
- Alcoholisme ;
- Ziekten die veranderingen in de bloedstolling veroorzaken, zoals sikkelcelanemie, leverfalen, kanker of reumatische aandoeningen;
- Gebruik van bisfosfonaatklasse geneesmiddelen, zoals zoledroninezuur, gebruikt voor de behandeling van osteoporose en sommige gevallen van kanker, is gerelateerd aan het verhoogde risico op osteonecrose van de onderkaak.
Mensen die roken, hebben ook meer kans op het ontwikkelen van osteonecrose, omdat roken problemen veroorzaakt bij de bloedtoevoer naar het lichaam.
Daarnaast zijn er gevallen waarin het niet mogelijk is om de oorzaak van de ziekte te achterhalen, en deze gevallen worden idiopathische osteonecrose genoemd.
Hoe is de behandeling gedaan?
Behandeling voor osteonecrose wordt begeleid door de orthopedisch chirurg (of buccomaxillofaciale chirurg in het geval van mandibulaire xonecrose), en omvat het gebruik van pijnstillende en ontstekingsremmende geneesmiddelen om symptomen te verlichten, rest van het aangetaste gewricht, fysiotherapie en eliminatie van de oorzaak die kan het veroorzaken van de ontoereikendheid van bloed.
De belangrijkste en beste behandeling voor de genezing van osteonecrose is echter een operatie, waarbij botdecompressie wordt uitgevoerd, een bottransplantaat wordt geplaatst of, in ernstiger gevallen, het gewricht wordt vervangen.
Fysiotherapie voor osteonecrose
Fysiotherapie is erg belangrijk om te helpen bij het herstel van de patiënt en kan variëren afhankelijk van het type en de ernst. Wanneer het bot sterk wordt beïnvloed door de moeilijkheid van bloedirrigatie, is een afname van de ruimte in het gewricht en ontsteking gebruikelijk en daarom is de ontwikkeling van artrose en artritis gebruikelijk.
Bij fysiotherapie kunnen spierversterkende oefeningen, gezamenlijke mobilisaties en stretching worden uitgevoerd om het risico op complicaties in het getroffen gebied, zoals een fractuur, te verminderen en zelfs de plaatsing van een prothese te vermijden. De apparaten kunnen ook helpen de pijn onder controle te houden en de spieren te versterken.
Zie hoe de behandeling kan worden uitgevoerd na het inbrengen van de heupprothese.
